Σεμινάρια Υποκριτικής

Ομαδικά Σεμινάρια Υποκριτικής

Τα ομαδικά σεμινάρια – εργαστήρια υποκριτικής, είναι αποκαλυπτικά για τον συμμετέχοντα. Επιστρέφει αναπόφευκτα στο“εμείς”. Το “εμείς” έχει μια δυναμική διαφωτιστική για τον άνθρωπο. Επιστρέφει στο παιδί που έχει πάντα μέσα του. Σαν παιδιά, μέσω του ακούραστου παιχνιδιού, και αφού ακόμη δεν είχαμε προλάβει να “κλειδώσουμε” το σώμα μας ,για να κινούμαστε μέσω των άγραφων , περιοριστικών κανόνων της κοινωνική συμπεριφοράς, παίζαμε, τρέχαμε, κουλουριαζόμασταν, ρισκάραμε, στροβιλιζόμασταν, ανταλλάζαμε πληροφορίες για τον κόσμο. Για ποιον κόσμο? Αυτόν τον οποίον δεν είχαμε κατανοήσει ακόμη. Μοιραζόμασταν την ενέργεια και τη ροή…

Το θέατρο είναι μοίρασμα. Το θέατρο δεν μπορεί να συμβεί αλλιώς. Μόνο με μοίρασμα. Είναι δράση-αντίδραση. Και βάσει της αντίδρασης, σου δίνεται η ευκαιρία να δράσεις αναλόγως. Η κάθε αντίδραση, αφού συμβαίνει από διαφορετικό δέκτη , είναι σαφέστατα διαφορετική.Το τι παίρνω, έχει άμεση σχέση με αυτό που θα δώσω.Βρισκόμενος λοιπόν σε ένα περιβάλλον που απαρτίζεται από μια ομάδα ανθρώπων που μοιράζονται ένα κοινό στόχο : να παίξουν μαζί, αυτόματα δημιουργείται μια ενεργειακή σύνδεση, που απελευθερώνει από τα όρια της ενήλικης ζωής, και επιτρέπει και πάλι στον παιδικό εαυτό να αποκαλυφθεί !

Τι εννοούμε όμως όταν λέμε παιδικό εαυτό ?

Το παιδί δεν το ενδιαφέρει να κτίσει ένα συγκεκριμένο στάτους για τον εαυτό του.

Το παιδί δεν αναγκάζεται να συνυπάρξει, το επιζητεί.

Το παιδί δεν προσπαθεί να είναι αρεστό,, είναι αυτό που είναι.

Το παιδί δεν υποχωρεί απέναντι στο στόχο του, όσο κουραστικός και άπιαστος και αν φαίνεται. Επιμένει.

Το παιδί δεν καταπιέζει τις παρορμήσεις του. Τις ακολουθεί.

Το παιδί γελά δυνατά.

Το παιδί κλαίει δυνατά.

Με λίγα λόγια. Η ενήλικη ζωή, αναπόφευκτα μας στερεί τους πολλαπλούς τρόπους έκφρασης που διαθέταμε στο παρελθόν. Μας κλειδώνει. Μας λιγοστεύει τις σωματικές μας δράσεις.Το σώμα μας είναι διαρκώς ελεγχόμενο. Ακόμη και οι παρορμήσεις μας μπορεί να έχουν μετατραπεί σε συνειδητές. Η καθημερινή μας ρουτίνα χαρακτηρίζεται από ένα είδους αυτοματισμό.Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις σκέψεις μας, τα θέλω μας, τη φαντασία μας, την επικοινωνία μας.

Στο ομαδικό σεμινάριο υποκριτικής δίνεται στον μαθητή η ευκαιρία, να ανακτήσει τις σωματικές και ψυχικές μου λειτουργίες, να ξαναγνωρίσει το σώμα του από την αρχή, να μάθει να αναπνέει απο την αρχή, να ξαναθυμηθεί τις λειτουργίες του, να επαναφέρει τους ήχους του ανακαλύπτοντας μαζί και καινούργιους, να παίξει με τους ρυθμούς του και τις δυναμικές του. Ήχος και σώμα θα γίνουν ένα, διεκδικώντας για τον μαθητή μια ολοκληρωμένη εμπειρία έκφρασης, η οποία παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή.Τα σεμινάρια ολοκληρώνονται με παράσταση που συμπεριλαμβάνει την διδακτέα ύλη.

Η εμπειρία μου μέχρι τώρα, μου μαρτυρά ότι το ανέβασμα της παράστασης , είναι για τον μαθητή η κορύφωση της διαδρομής του, ή ακόμα και μια διαδρομή από μόνη της, Ξεχωριστή. Μπορεί η παράσταση να συμπεριλαμβάνει την διδακτέα ύλη, που ο μαθητής διδάσκεται για μήνες, όμως η πραγματική του επαφή με τη σκηνή, τον οδηγεί να διεκδικήσει αυτή τη γνώση στο έπακρον. Ο μαθητής βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σκηνή, και το κοινό, και ξαφνικά όλα μεγεθύνονται. Ο ίδιος μεγεθύνεται. Όλη η προσπάθεια του μεγεθύνεται και είναι πια πέρα για πέρα αληθινή. Η εγρήγορση, η αδρεναλίνη, η ένταση, ο παλμός, φτιάχνουν το ιδανικό κοκτέιλ της αλήθειας της παρούσας στιγμής. Εκεί θα βιώσει τα σωστά και τα λάθη, τον ενθουσιασμό και το άγχος, το χτυποκάρδι και τον αυτοέλεγχο, το πέταγμα και την πτώση ! Όλα αυτά, έχει την ευκαιρία να τα μοιραστεί με τους συνοδοιπόρους του που θα κατανοήσει, ότι χωρίς αυτούς αυτή η εμπειρία δε θα ήταν δυνατή….

Αν σε ενδιαφέρει μπορείς να ενημερωθείς από το site για τα ήδη υπάρχοντα σεμινάρια  και για τα επερχόμενα και να συμπληρώσεις την φόρμα ενδιαφέροντος .