Εγώ και Αυτός

Η παράσταση πραγματεύεται την σχέση Αρσενικού- Θηλυκού και την αιώνια αντιπαλότητα τους.

Η παράσταση ξεκινάει με τη γέννηση της γυναίκας. Φύση πάνλευκη, αέρινη, συναισθηματική, αισθαντική. Με την πρώτη αυγή της εφηβείας της, τα ένστικτά της εκδηλώνονται στο αρσενικό που θα την τοξεύσει, θα την σηκώσει στα χέρια και θα την οδηγήσει στην πραγματοποίηση των ονείρων της. Τα όνειρα της στην αρχή είναι αγνά και παρορμητικά. Οταν γνωρίζει τον έρωτα γίνονται κόκκινα, θερμά, διεκδικητικά. Ο έρωτας την πλανεύει και την παρασύρει στην ουτοπία της αιώνιας ευτυχίας του.Ακούει μόνο το σώμα της και τους παλμούς του που βαράνε δυνατά στο στέρνο της. Τοξεύθηκε.

Παντρεύεται με το Αρσενικό και θαρρεί πως η αποστολή εξετελέσθη. Τραβάει λοιπόν για την δημιουργία της δικιάς της οικογένειας. Με την έλευση του πρώτου παιδιού, ο έρωτας της ξαναχτυπάει την πόρτα, αυτή τη φορά για το σπλάχνο της που αναπνέει με την ανάσα της. Η ζωής αλλάζει σκοπό, και τα όνειρα της τολμά να τα βάλει στην άκρη για λίγο, υποστηρίζει. Η συνύπαρξη, η συμβίωση, οι ευθύνες , η ρουτίνα , γκριζάρουν τα όνειρα της. Στην αρχή δεν πτοείται και συνεχίζει να εξιδανικεύει την καθημερινότητα της, , όμως η ζωή τη γειώνει συνεχώς. Το αρσενικό βιώνει την δικιά του πραγματικότητα, έχει τις άμυνες του, διεκδικεί τον προσωπικό του χρόνο. Οταν αισθάνεται παραμελημένο, κυνηγά καινούριες συγκινήσεις. Η ρήξη δεν είναι μακριά. Ο πόλεμος αρχίζει. Καθημερινά. Ολες τις ώρες. Η ζωή μεταμορφώνεται σε μια διαρκή μάχη, σε μια διαρκή διεκδίκηση αγάπης και προσφοράς. Ποιος θα αντέξει ? Ποιος θα υποχωρήσει ? Ποιος θα τολμήσει να αποδράσει ? Ποιος θα ακούσει τους φόβους του? Ποιος θα επαναφέρει τον έρωτα ?

Η παράσταση αυτή γεννήθηκε μέσα μου με ήχους. Χωρίς λόγια. Αποφάσισα ότι είχαν ειπωθεί όλες οι λέξεις. Αυτή τη φορά, ήθελα τα σώματα να μιλήσουν. Σώματα που υπακούν στις παρορμήσεις τους. Σώματα που τα πλάθει ο ήχος και η στιγμή. Στα σημεία που “κανονικά” θα υπήρχε διάλογος, επέλεξα το τσέλο να “μιλήσει” τις λέξεις. Κάθε κίνηση και ήχος. Κάθε έκφραση και ήχος. Κάθε γέλιο , κάθε οργή, κάθε δάκρυ, κάθε φιλί, κάθε στιγμή οι νότες ανταποκρίνονται και κινούν τα δυό σώματα με τρόπο άκρως λυρικό και την ίδια στιγμή ρεαλιστικό !

Το ζητούμενο μου με την συγκεκριμένο πόνημα ήταν να γεννηθεί μια ατμόσφαιρα που παρέχει στο θεατή καινούριες αισθήσεις και ένα αποκαλυπτικό είδος σιωπηλού διαλόγου . Ο θεατής εκπαιδεύεται από τις πρώτες στιγμές, καταφέρνοντας να διαβάζει το σώμα , και η απουσία των λέξεων αποδεικνύεται γι’αυτόν διαφωτιστική και αισθαντική.

Υπάρχουν πολλές “γλώσσες” να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι. Η σιωπή είναι ένας απ’αυτούς. Το θέατρο οφείλει να ερευνά, να αποκαλύπτει, να ανακαλύπτει τις κραυγές μέσα από τις σιωπές, και να γεφυρώνει τους εσωτερικούς με τους εξωτερικούς κόσμους..