SHOPPING AND FUCKING (and Dra(u)gging)

THE INSIDE STORY :

Το καλοκαίρι του 2013, η Λένα Γιγάντε, καθηγήτρια όπερας κ κλασσικού τραγουδιού και προσωπική φίλη, μου έδειξε μια αυλή στο κτίριο που διδάσκει στην οδό Σαρρή στου Ψυρρή. Το κτίριο είναι κτίσμα του 1803. Είδα την πίσω Αυλή και με μάγεψε. Είδα μπροστά μου ένα καλοκαίρι ολόκληρο, με 4 παραστάσεις τη βδομάδα κάτω από τα αστέρια του Αττικού ουρανού.

Επέλεξα το έργο του Μ. Ρειβενχιλ το οποίο για να πω την αλήθεια για το χώρο της αυλής, φάνταζε η πλέον ακατάλληλη επιλογή. Και όμως ! Διάβασα το έργο πολλές φορές, το μετέφρασα και από κει και πέρα αφέθηκα στο περιβάλλον αυτής της παλιάς Αυλής να με οδηγήσει στη διασκευή στην οποία κατέληξα.

Η ΠΛΟΚΗ :

Οι ήρωες του έργου ανήκουν στο περιθώριο . Τζάνκις, gay, τραβεστί, απατεωνίσκοι της νύχτας. Η ζωής τους είναι τόσο εύθραυστη όσο και τα συναισθήματα τους. Φτιάχνονται με ουσίες, ξεχνιούνται για λίγο, αποκτούν μεθυσμένο θάρρος και το πρωί επιστρέφουν πιο φοβισμένοι και πιο μόνοι από το χθες τους.

H ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ :

Μεταφέρω τα σκοτεινά σοκάκια του Λονδίνου με τα ύποπτα στέκια και το πλήθος των τολμηρών των θαμώνων στην οδό Σαρρή, Περαστικοί με τα πόδια ή με αμάξι, κοιτούν με περιέργεια και όχι μόνο τον πανήψηλο Γκάρι ( Δημήτρη Αιβαλιώτης) που στέκεται στην είσοδο, κάτω απ΄ένα κόκκινο φωτάκι, ντυμένος γυναίκα με πολλά στρας στο πρόσωπο και στην ενδυμασία. Οι υπόλοιποι ρόλοι κάνουν πεζοδρόμιο εκεί μπροστά στο δρόμο στη Σαρρή , ή στο διάδρομο μέσα. Το κοινό καταφθάνει, κάποιοι δεν είναι σίγουροι αν έχουν έρθει σωστά, κάποιοι είναι αποφασισμένοι να ζήσουν την εμπειρία. Το κοινό περνάει μέσα στην Αυλή για να παρακολουθήσει τη παράσταση χωρίς να βιώνει κάποια μετάβαση. Απλά κάθεται στη θέση του και αναμένει τη συνέχεια. Η παράσταση είχε αρχίσει προπολλού και το κοινό είναι ήδη μέρος της .

Το σκηνικό στο εσωτερικό της Αυλής είναι παλιά σπίτια, ακατοίκητα, και μια Αυλή στη μέση. Χρησιμοποίησα όλο το φυσικό σκηνικό, χωρίς να προσθέσω απολύτως τίποτα. Δεν χρειαζόταν.Οι ήρωες είναι παρακμιακοί, πανκιά, εκκεντρικοί στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα και αυτή η αντίθεση με το παραδοσιακό στοιχείο, τον άσπρο σοβά, τις ξύλινες παλιές πόρτες , τη φθαρμένη κυκλική σκάλα, υπήρξε για μένα μια ευτυχής συνύπαρξη. Αγαπώ να παντρεύω αταίριαστες ποιότητες, υλικά φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Πάντα πίστευα ότ η Τέχνη γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα όταν λειτουργεί σα γέφυρα αλλοπρόσαλλων συμπράξεων.

Οι θέσεις των θεατών ήταν πολύ κοντά στους ηθοποιούς και αυτό προσέθετε στον παλμό και στη δυναμική, αφού αυτά που διαδραματίζονταν, χαρακτηρίζονταν από ωμό ρεαλισμό, σκληρότητα, μανία. Δε γνωρίζω αν στο τέλος υπήρχε κάποια κάθαρση. Για κάποιους ίσως ναι, για κάποιους όχι. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι καταθέσαμε την αλήθεια χωρίς φτιασίδια, και αυτό μπορεί να ενοχλεί αλλά φέρει μαζί και ένα είδος κάθαρσης.

Κοινό και κριτική αγκάλιασαν την παράσταση.

Είμαι ευγνώμων γιαυτό.

Η παράσταση πήρε 4 υποψηφιότητες στα Gay Annual Theatre Awards.

• Σκηνοθεσίας

• Καλύτερης Παράστασης

• Ερμηνεία Α Γυναικείου ρόλου ( Αγάπη Βατιάνου )

• Ερμηνεία Α Ανδρικού ρόλου ( Δημήτρης Αιβαλιώτης )

Συντελεστές :

Μετάφραση -Σκηνοθεσία- Διασκευή : Βάσια Βασιλείου

Μακιγιάζ : Μαρία Λιακοπούλου

Ηχος και Φωτισμός : Βασίλης Λάγγας – Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Υπεύθυνος Παραγωγής : Tάκης Χρυσικός

Φωτογραφίες : Ελλη Σασαγιάννη και Τάκης Χρυσικός

Διανομή :

Δημήτρης Αιβαλιώτης ( Γκάρυ )

Αγάπη Βατιάνου ( Λούλου )

Λίνος Αρσένης – Γιάννης Βλάχος ( Μαρκ )

Μιχάλης Ζαχαρίας ( Ρόμπι )

Κυριάκος Σαββόγλου