"ΑΓΓΕΛΑ" - του Γ.Σεβαστίκογλου

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:

H ΑΓΓΕΛΑ μας προσγειώνει στη γκρίζα πραγματικότητα της Ελλάδας του 1950, με το Σεβαστίκογλου να στρέφεται αυτή τη φορά στην ανατομία της κοινωνίας. Η ΑΓΓΕΛΑ δεν απλά ένα δράμα για τις υπηρέτριες και τη μοίρα τους ,αλλά ένα έργο που απεικονίζει τη πραγματικότητα της δεκαετίας του ΄50, την ανέχεια, την ανεργία, το ξερίζωμα από την επαρχία, τη μετανάστευση και όλα αυτά με τις πληγές του μετεμφυλιακού καθεστώτος.

Ισως το ΄50 να ακούγεται κάπως μακρινό , όμως το συγκεκριμένο έργο, αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου. Το επέλεξα γιατί προβάλλει έντονες δραματικές καταστάσεις, ζωντανεύει αυθεντικούς χαρακτήρες , διατυπώνει κρίσιμα ανθρώπινα προβλήματα που εκφράζονται με θεατρική γλώσσα σπάνιας πυκνότητας.

Το ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ:

Υποκριτικά μιλώντας, αφετηρία αποτελεί ο συγγραφέας ο οποίος αφού είναι Ελληνας,αναπόφεκτα, εκφραστικά μας τοποθετεί στο βαλκάνιο μας ταμπεραμέντο. Η γλώσσα του σώματος, η μάσκα του προσώπου, ο τόνος της φωνής , ο χορός των χεριών μας, ο ρυθμός, είναι γνώριμα. Αυτό που δεν μας είναι απόλυτα γνώριμο είναι η εποχή.

Αγαπώ και στέκομαι ιδιαιτέρως στη μελέτη μιας εποχής , είτε κοντινής, είτε μακρινής. Το θεωρώ συνταρακτικό, μέσω από την έρευνα και την μελέτη, να ξετυλίγονται κόσμοι εντός μας και και εκτός μας. Πέραν όμως,από τα πολύ σημαντικά στοιχεία που μας προσφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας, μπορούμε να ερευνήσουμε και οι ίδιοι,λογής λογής κείμενα, άρθρα εφημερίδων που μας κατατοπίζουν για το κοινωνικό πολιτικό κλίμα που υπήρχε, φωτογραφικό υλικό που μας δείχνει τον ρουχισμό, τα πρόσωπα, τα σώματα. Ολα αυτά θα αποτελέσουν τον πυρήνα του βιωματικού μας πλαισίου.

ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΑ:

Στην Αγγέλα .μου προέκυψε να δουλέψω πιο ομαδικά και συλλογικά με τους ηθοποιούς. Χώρισα τους ρόλους σε γυναικείους και αντρικούς. Υπάρχει λόγος. Το όλο καθεστώς, κατακλύζεται από ένα κλίμα φαλλοκρατίας. Οι άντρες εκπορνεύουν, κακοποιούν, υποτιμούν, φιμώνουν τις γυναίκες. Οι ηρωίδες- θύματα, που πρωταγωνιστούν, δεν είναι οι κυρίες του σπιτιού. Είναι υπηρέτριες, που αντιμετωπίζονται σα πολίτες δεύτερης διαλογής, και βιώνουν στο πετσί τους τις φαλλοκρατικές συμπεριφορές , με τον χειρότερο τρόπο. Εκπορνεύονται, κακοποιούνται λεκτικά και σεξουαλικά, φιμώνονται. Θέλησα λοιπόν οι γυναίκες αυτές, να γίνουν ένα σώμα, μια φωνή, μια κραυγή . Πως θα συμβεί αυτό ?

Οι συμμετέχοντες μαθαίνουν να αναπνεόυν σωστά και αυτό αποτελεί την βασική δομή της διαδρομής τους. Αναπνέοντας σωστά, κάνοντας σωστή χρήση του διαφράγματος και των φθογγοπλαστικών τους οργάνων, έρχονται σε επαφή με τον ήχο τους. Ο οποίος φυσικά δεν είναι ένας, ξεδιπλώνει μια σειρά από ήχους. Η γνωριμία με τον ήχο είναι καθοριστική και αποκαλυπτική.

Ονόμασα την παράσταση ΔΟΥΛΙΚΑ και εστίασα σ’αυτά τα πονεμένα σώματα των.Πολλές στιχομυθίες ,τις μετέτρεψα σε χορικά. Προσπάθησα να γεωμετρήσω το σύνολο των βασανισμένων κορμιών σε σχήματα ακίνητης πυραμίδας, ή κινούμενου κύκλου, έτσι ώστε οι ανάσες και οι ήχοι να αντιλαλούν σε ολονών τους τα αυτιά και τα στήθη.Ο ήχος από κρουστό που προσέθεσα στις πρώτες πρόβες, κατάφερε να προσδώσει εσωτερικό και εξωτερικό παλμό.

Η χρήση της μάσκας μου προέκυψε απαραίτητη. Χρησιμοποιούσα την μάσκα, στα εργαστήρια και στην πρόβα, και κατέληξα να την χρησιμοποιήσω και στην παράσταση.Μετά από μια σειρά αυτοσχεδιασμών, ήμουν πια πεπεισμένη ότι οι ηρωίδες, τα ΔΟΥΛΙΚΑ, με τη χρήση της μάσκας αναπόφεκτα, και ασυνείδητα αφαιρούν στοιχεία του “εγώ” και μεταφέρονται στο “εμείς”. Η μάσκα κρύβει το πρόσωπο, όμως απελευθερώνει το σώμα να πει την δικιά του ιστορία, πλάι στα άλλα σώματα που πονούν. Εργαστηριακά μιλώντας, η χρήση της μάσκας αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο του θεάτρου.Στο σεμινάριο της Αγγέλας έγιναν πολλές αναφορές έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, όμως θα δουλέψουμε εκτενέστερα τη χρήση της μάσκας σε επερχόμενο σεμινάριο στο Αρχαίο Δράμα που είναι ήδη στα σκαριά.

Τπ σεμινάριο είχε διάρκεια τεσσάρων μηνών, και μέσα σε αυτό ,το σχετικά σύντομο διάστημα, οι συμμετέχοντες κατάφεραν με επιμονή, ομαδικό πνεύμα και αλληλοσεβασμό , να παρουσιάσουν μέσα στο κατάμεστο θέατρο, το δικό τους θεατρικό σύμπαν.

Η παράσταση ανέβηκε την 1η Μαρτίου του 2020, στο θέατρο Χώρος Τέχνης Ασωμάτων.