Αλήθεια, πέρασε ένας χρόνος? Πότε? Πως ?
Ο χρόνος φλερτάρει με το άχρονο παρόλο που τα ρολόγια δεν άλλαξαν και οι δείκτες τους συνεχίζουν να γυρνάνε σαν πιστοί εργάτες.
Θυμάμαι τέτοια εποχή πέρυσι, είχαμε πάει να παίξουμε τρεις παραστάσεις εκτός Αθηνών, στο Θέατρο Τεχνών Λάρισας. Οι κρατήσεις ήταν ιδιαιτέρως ενθαρρυντικές. Που να ξέραμε…Μέσα σε λίγες ώρες, όλα ανατράπηκαν. Φτάνοντας στη Λάρισα, πληροφορηθήκαμε ότι μόλις είχε κλείσει το Θεσσαλικό Θέατρο. Να, μια πραγματικότητα για την οποία δεν είσαι ποτέ έτοιμος. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο. Πήγαμε στο θέατρο, και είδαμε ότι οι κρατήσεις για τις παραστάσεις μας είχαν μειωθεί σε βαθμό ανησυχητικό. Εμείς κάναμε τις παραστάσεις. Κάποιος κόσμος, τόλμησε να μας τιμήσει, οπότε και εμείς σταθήκαμε στον ύψος των περιστάσεων. Ο covid19 δεν είχε προλάβει ακόμη να μολύνει τον εγκέφαλο μας με τρόμο.
Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν αμήχανη , γεμάτη καινούριο λεξιλόγιο. Lockdown, κορωνοιός, ιικό φορτίο…Τι συμβαίνει? Ποιος Θεός μας κάνει πλάκα? Ξαφνικά εμείς, η σύγχρονη ανθρωπότητα με τα τόσα λαμπερά επιτεύγματα, που κυριαρχούμε στον πλανήτη, μεταμορφωθήκαμε σε μικροσκοπικούς λαγούς, που τρέχουν να χωθούν στο πλησιέστερο λαγούμι και μάλιστα μασκοφορεμένοι ? Μέσα σε δύο 24ωρα ήρθε το Lockdown.
Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Προτού προλάβει κανείς να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, τι είναι όλο αυτό και που θα οδηγήσει. Ο πολιτισμός, η εστίαση, ο τουρισμός, το εμπόριο έκλεισαν. Η χώρα κατεβάζει ρολά. Η μια χώρα μετά την άλλη κατεβάζει ρολά. Ο πλανήτης κατεβάζει ρολά !!! Σπίλμπεργκ ? Εμφανίσου και κόψε τη πλάκα.
Με μια ματιά στα σόσιαλ μίντια παρατηρώ ότι η πλειοψηφία του κόσμου, αντιμετωπίζει το γεγονός, σαν έκτακτες διακοπές. Στη κορυφή των αναρτήσεων, τα φρεσκοψημένα σπιτικά ψωμιά αφού η χώρα απέκτησε πολλούς επίδοξους αρτοποιούς στο Lockdown, σε σημείο που παρατηρήσαν οι ειδήσεις των οκτώ, ελλείψεις στο αλεύρι στα ράφια των σούπερμαρκετ. Σειρά στα σόσιαλ έχουν τα πιτζάμα πάρτυ λουκ τα σαββατόβραδα, αφού αντί για μπαρότσαρκες, υπόσχονται καναπεδάτες νύχτες με πολλά κιλά ποπ κορν. Αμέσως μετά παρατήρησα μια ροπή προς την φιλοσοφία ή την αμπελοφιλοσοφία και την βιβλιοφαγικήν. Το γνωστό μας νετφλιξ αντικαθιστά σε χρόνο ντετέ όλες τις μορφές ψυχαγωγίας μας.. Εντωμεταξύ το κλίμα είναι ακόμη μεταξύ σχολικής εκδρομής και σκασιαρχείου. Τα κρούσματα στην Ελλάδα είναι ακόμη ελάχιστα , οι ΜΕΘ μας στα φυσιολογικά τους επίπεδα , και την ίδια στιγμή οι κωδικοί στο 13033 και η χρήση της μάσκας, έχουν γίνει ήδη καθημερινότητα. Ξεπετάχτηκαν και οι πρώτες διαφημίσεις στο facebook που πουλάνε μάσκες όλων των χρωμάτων και των μοτίβων. Αρνούμαι ακόμη να την δω σαν αξεσουάρ που ήρθε για να μείνει. Φοράω μια μαύρη που μου αγόρασε ο σύντροφος μου, μοιάζω σα ρόμποκοπ, αλλά οκ , υπόσχεται ασφάλεια και αυτό με καλύπτει. Για πόσο θα τη φοράω , σκέφτομαι.
Οι μέρες περνούν και η ζωή μας ξεγλιστρά αθόρυβα μέσα από τα χέρια μας. Οι οθόνες έγιναν πια το βλέμμα μας στη ζωή και στον κόσμο. Αρχικά παρακολουθούμε την εξάπλωση και την οδύσσεια των γιατρών ,στην γειτονική μας Ιταλία, και σε χρόνο ρεκόρ σε όλο τον πλανήτη. Με στοιχειώνει ακόμη μια εικόνα από τη Βραζιλία, όπου σε ένα οικόπεδο, με κόκκινο χώμα, το drone καταγράφει τις μπουλντόζες που ήδη έχουν σκάψει δεκάδες τάφους, για τους νεκρούς από τον covid19. Νομίζω εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όλο αυτό έγινε μέσα μου πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα ζοφερή, απειλητική, θριλερική. Εντωμεταξύ οι μέρες περνούν…..
Κάποια στιγμή τον Μάη, τον μήνα που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλους τους μήνες, τέλειωσε το Lockdown. Μα τέλειωσε ? Αφού ο ιός είναι ακόμη εδώ, στην Ελλάδα και στον κόσμο. Το εμβόλιο που όλο ακούγεται και διερευνάται από πολλά Phds του πλανήτη, ακόμη δεν ξεμυτίζει. Τι τελείωσε ? Τώρα αρχίζουν όλα, σκέφτομαι. Τίποτα εκεί έξω δεν ήταν ίδιο με πριν. Δεν ξέρω να το εξηγήσω με λόγια, αλλά όλα άλλαξαν… Οι άνθρωποι έφεραν μαζί τους πια, στις επαφές τους το σύννεφο μιας αμηχανίας…Το αυθόρμητο αργοσβήνει στις ΜΕΘ όπως οι επιχειρηματίες παντός είδους. Επιβάλλεται να ανοίξουν , μαζί με τον τουρισμό και τα σύνορα…
Το καλοκαίρι του 2020 έφτασε. Κάποιοι το έζησαν σα να είναι το τελευταίο τους, κάποιοι με την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι καλά, και ο εφιάλτης πέρασε. Για μένα ήταν το πιο αλλιώτικο καλοκαίρι. Δεν τόλμησα να πάω περιοδεία με το θέατρο. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα λειτουργήσει το κοινό. Κάναμε μόνο τρεις παραστάσεις στις αρχές Σεπτεμβρίου, σε ανοιχτό χώρο όμως, τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Το καλοκαίρι του 2020 ήταν ένα δανεικό καλοκαίρι, υπό τη συνεχή απειλή του δεύτερου κύματος το φθινόπωρο . Οι ειδικοί προβλέπουν αυξημένα κρούσματα λόγω καλοκαιρινών διακοπών και ανοιχτών συνόρων. Την ίδια στιγμή που ο covid19 θερίζει τον πλανήτη, κάποιοι κάνουν ανέμελες βουτιές, πίνουν μοχίτο και τους παίρνει ο ύπνος μπροστά από κάποιο μαγικό ελληνικό ηλιοβασίλεμα. Ποιος να τους χρεώσει? Δεν είναι εύκολο να αποχωριστεί κανείς τη ζωή. Ειδικά το καλοκαίρι. Δεν είναι απλό να αποδεχτεί κανείς το αδιανόητο. Ο covid19 ήρθε να μας σερβίρει απώλειες .
Το καλοκαίρι την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια μαζί με τις ενοχές του, και το φθινόπωρο μας έφερε το δεύτερο κύμα, όπως μας είχε τάξει η ομάδα των εμπειρογνωμόνων. Συνεχίζουμε την υποτιθέμενη μασκοφορεμένη μας πραγματικότητα, μέσα στο θολό τοπίο της ανασφάλειας, της ανησυχίας, και σιγά σιγά ενός σιωπηλού φόβου που κατάφερε να τρυπώσει στο μυαλό μας, και να μην το κουνάει ρούπι από κει. Κάπως έτσι και ήρθε και το Lockdown του Νοεμβρίου και συνεχίζεται ακόμη μέχρι και σήμερα. Ο Μάρτιος μέχρι τώρα καταγράφει τα περισσότερα κρούσματα που είχαμε ποτέ στην Ελλάδα. Ο μύθος από τις οθόνες έγινε πραγματικότητα. ‘Άνθρωποι που γνωρίζουμε νόσησαν, ή εξακολουθούν να νοσούν και μας περιγράφουν τις εμπειρίες τους. Η κανονικότητα που αποχαιρετίσαμε παρά τη θέληση μας, είναι ακόμη άφαντη.
Ο χρόνος που πέρασε, κάνει την προηγούμενη μας ζωή να φαντάζει μακρινή και απρόσιτη. Πως προχωράει η ζωή χωρίς την ίδια τη ζωή ? Οι άνθρωποι κουράστηκαν και μοιραία διχάστηκαν. Διχάστηκαν ανάμεσα σε αυτούς που τηρούν με ευλάβεια τα μέτρα και σε αυτούς που αρνούνται την ύπαρξη του ιού, και θεωρούν τους άλλους μισούς αφελείς και πρόβατα. Φυσιολογικό βρίσκω τον διχασμό. Εδώ και σε πολύ πιο υγιείς εποχές, αν υπάρχουν στη πραγματικότητα υγιείς εποχές, οι άνθρωποι διχάζονται, δε θα αντιπαρατεθούν τώρα που βιώνουν μια πρωτοφανή τρομακτική εμπειρία? Μόνιμη η ανάγκη του ανθρώπου να παραμένει ενεργός και να αποβάλλει την οργή και τις φιμωμένες επιθυμίες του.
O covid19 έφερε τα πάνω κάτω. Ανέτρεψε το δεδομένο. Το δεδομένο δεν υπάρχει πια. Ο άνθρωπος όμως, έχει μάθει να κινείται μέσα σε οικείες καταστάσεις και συνθήκες, έτσι ένα χρόνο τώρα πενθεί υποσυνείδητα την απώλεια του δεδομένου του. Το μυαλό αδυνατεί να χωνέψει ότι δεν δικαιούται να πράξει σχεδόν τίποτα πια, από αυτά που έπραττε μια ζωή. Το facebook καμιά φορά, στέλνει υπενθυμίσεις παλαιότερων αναρτήσεων που είμασταν σε κάποια gallery, σε μια καφετέρια, σε κάποια σκηνή, σε κάποιο πάρτυ γενεθλίων και αυτομάτως νιώθεις το χρόνο να παίζει πάλι παιχνίδια με το μυαλό σου. Πότε έγιναν όλα αυτά? Γιατί μοιάζουν τόσο πρόσφατα και συνάμα έτη φωτός μακριά…
Τα θέατρα παραμένουν κλειστά. Ο πολιτισμός είναι δια σωληνωμένος σε κάποια ΜΕΘ , την ίδια στιγμή που το κίνημα metoo, με αφορμή το open up της Σοφίας Μπεκατώρου, χαράζει μια διαφορετική, φωτεινότερη πορεία, απέναντι στα φαινόμενα βιασμών και κάθε μορφής κακοποίησης. Οξύμωρη πραγματικότητα ! Κλειστά τα θέατρα, ανοιχτά τα στόματα. Υποχρεωτική χρήση της μάσκας, την ώρα που οι μάσκες πέφτουν.
Όλα είναι timing συνηθίζω να λέω. Δε γνωρίζω όμως το timing του covid19. Χιλιάδες ιοί κυκλοφορούν πολλά χρόνια ανάμεσα μας. Η τελευταία μεγάλη φονική πανδημία ήταν το 1918.
Εκατό και κάτι χρόνια μετά , συναντιόμαστε με τον covid19 που ήρθε από τη Γιουχάν. Αυτό που σίγουρα ξέρω, ένα χρόνο μετά είναι ότι τώρα, είναι η ευκαιρία του ανθρώπου να σεβαστεί τον εαυτό του, και τον διπλανό του. Ξαφνικά οι πράξεις μας ,δεν μας ανήκουν εξ ολοκλήρου. Έχουν αποκτήσει την δύναμη και την δυνατότητα να προστατεύουν ή να καταδικάζουν συνανθρώπους μας. Η ατομική ευθύνη είναι ένα βαρύ φορτίο, ευκολότερο να λέγεται παρά να πράττεται. Η σύγχρονη ανθρωπότητα απαιτεί αναβάθμιση της έννοιας της ατομικής ευθύνης και ίσως είναι το καλύτερο timing γι’ αυτό. Εκατοντάδες συνάνθρωποι μας εδώ και ένα χρόνο έχουν χάσει τη ζωής τους, ή την οικογένεια τους από τον ιό. Οι άνθρωποι που έφυγαν το πέρασαν ολομόναχοι, στερημένοι από τη συμπαράσταση των οικείων τους. Οι άνθρωποι που έμειναν πίσω, στερήθηκαν το δικαίωμα του αποχαιρετισμού των νεκρών τους. Από όπου και να το δεις, είναι εφιαλτικό. Αν σε όποιο βαθμό μπορούμε να αποτρέψουμε το παραμικρό, είναι μια μικρή νίκη, ενάντια στον απρόσκλητο , αόρατο εχθρό.
O covid19 ήρθε και μοιραία θα σιγάσει με τα εμβόλια και την περιβόητη ανοσία της αγέλης…Θα γραφτεί στα κιτάπια της ιστορίας για να την διαβάσουν οι επόμενοι, και η ζωή θα συνεχιστεί.. Εμείς, εγώ, εσείς, η κοινωνία, θα συνεχίσουμε φαινομενικά ίδιοι, αλλά τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ίσως να είναι καλύτερο, ποιος το ξέρει? Είναι η φύση της ζωής η αλλαγή για να εξελισσόμαστε, να ανθίζουμε, να εξυψωνόμαστε, και η αλλαγή γεννιέται μέσα από την πρόκληση, την δυσκολία, την αμφισβήτηση . Ας περιμένουμε να δούμε την μετά covid εποχή… Σίγουρα έμαθα πια να αναμένω το απίθανο, τα απροσδόκητο, το ασύλληπτο..
